De ontmoeting

Schrijfster Marron Das uit Utrecht. Alweer zo’n intrigerende naam en alweer was ik benieuwd. In haar aanmelding schreef ze dat ze zo’n behoefte had aan een andere plek, om te zijn en te schrijven. Om haar hoofd leeg te maken, in de buurt van de zee.

Marron bleek een lief, vrolijk en optimistisch persoon. Ik vond haar zo positief, ze leek het gewoon te doen met wat er kwam. Ze woont in Lombok en vertelde dat ze wel plannen heeft om eens in een andere stad te gaan wonen. Antwerpen bijvoorbeeld. Change of scenery. Maar op dat plan leek geen grote druk te zitten.

Ze vertelde over haar gemengde straat, de winkeltjes en de buren. Een fijn huisje, een klein tuintje. Leuke stad, fijne vrienden. Natuurlijk liepen dingen wel eens anders dan ze wilde. Maar daarover zei ze: “ach, mensen zeggen van alles, maar uiteindelijk hebben de meesten toch best een heel fijn leven.” Ik vond dat een prettig luchtige kijk op het leven en besloot dat ze gelijk had.

Ze had plannen om verschillende plekken in de omgeving te bezoeken hier, te schrijven en tot rust te komen. Ik was benieuwd hoe haar week hier zou zijn.

 

De klap van Corona

Marron had de schrijfopleiding aan de HKU gedaan en schreef korte verhalen, maar ook hoorspelen voor podcasts en “heel voorzichtig een boek”. Ik was benieuwd hoe dat ging; heel voorzichtig een boek schrijven. Kwam dit voorbehoud voort uit onzekerheid? Dat leek me zonde en nergens voor nodig, want ik las een aantal korte verhalen van Marron en vond ze prachtig en vooral heel leuk en ook vermakelijk. Ik kreeg telkens zin om weer een nieuw kort verhaal van haar te lezen. Dus een boek van deze schrijfster zou alleen maar meer moois kunnen betekenen.

Naast het schrijven had Marron altijd al andere baantjes. Dat was in coronatijd haar geluk, want daarmee bleef er tenminste wat inkomen binnenkomen. Ze werkte voor de Auteursbond en vond dat een leuke en boeiende afwisseling op haar schrijverswerk. Het bracht haar contact met mensen en collega’s en daar had ze naast het schrijven ook behoefte aan. Marron is bepaald geen eenzelvige of eigenaardige schrijver, juist leuk en sociaal vaardig, dus ik kon me goed voorstellen dat een leven zonder collega’s het voor haar niet was.

Gelukkig droogden voor Marron dus niet alle inkomsten op in coronatijd, maar makkelijk was het ook weer niet geweest. Ze vertelde vooral inspiratie te missen: “deze tijd is een nekslag geweest voor mijn schrijfenergie. Om te schrijven moet ik dingen meemaken, nieuwe mensen en plekken zien en een andere beweging maken dan het dagelijkse rondje door mijn eigen buurt in Utrecht.”

Door Corona lag alles stil. En omdat ze nu juist extra werk moest aannemen van haar opdrachtgevers, om rond te komen, bleef er ook geen tijd meer over om nog ergens op zoek te gaan naar avonturen. Geen inspiratie om te schrijven. Het zoveelste probleem dat corona teweegbracht.

 

Het vertrek

Kort voor haar vertrek zat ik met Marron te kletsen, fijn met een drankje in de schaduw van de Story Station. Over wat ze wilde en wat ze van plan was. Verrassend genoeg kwam ze niet op Antwerpen, maar op haar droom ooit een koeienrusthuis te beginnen. Ze had altijd al veel met koeien gehad en begreep die dieren gewoon. Haar paard stond lang op een boerderij en als er iets was met de koeien dan riep de boer altijd Marron erbij. Ze vond het zo tragisch dat die koeien, na een leven lang zo trouw melk te hebben gegeven, zomaar werden afgedankt. Ze las eens over een koeienrusthuis en dat leek haar echt het ideale plaatje: een beetje schrijven en voor de koeien zorgen.

Van dat soort plannen gaat bij mij dus van alles ‘aan’. Hoe zou ze zoiets kunnen realiseren? Crowdfunding: gun een koe z’n pensioen. De koeien moesten namen en verhalen krijgen en dan zó mooi en leuk dat mensen er graag geld voor over hebben om het beest in leven te houden. Marron kan prachtige verhalen schrijven en zich inleven in koeien; perfect. Vooral mensen die na een leven lang werken nu eindelijk zelf genieten van een pensioen, zullen gemakkelijk kunnen meeleven met de verhalen van de koeien. En wellicht een koe willen adopteren tot haar pensioen. Vakanties voor ouderen bij het koeienrusthuis moet toch zeker ook een hit zijn: Door jouw vakantie krijgt een koe zijn rustige oude dag. En, en… we konden niet meer stoppen hierover te brainstormen en werden er allebei vrolijk van.

 

 

Ik was helemaal vergeten te vragen of haar plannen voor deze week een beetje waren uitgekomen. Maar in het gastenboek van de Story Station las ik later het grappige antwoord op die vraag: “Het wad heb ik niet gezien, de vogelhut niet, het Lauwersmeer niet (echt) en zelfs in Kollum ben ik niet geweest. Het was hier zo rustig en fijn dat ik elke dag de hele dag wilde lezen. Vier boeken, iedere dag een stukje kanoën en verder vooral de zon, de wind en de koeien.”

Weinig plannen lijken hier uitgevoerd te worden tot nu toe. De behoefte eraan verdwijnt gewoon. Hoe fijn eigenlijk!

 

Meer weten over Marron en haar werk?

Marron Das
Shortreads (auteur)
Editio (interview)

 

De volgende gast

Volgende week een actrice in onze Story Station: Lottie de Bruijn.