De ontmoeting

Meteen had ik het gevoel dat ik Lottie ergens van kende. Dat bleek later ook zo te zijn. Uiteraard kende zij mij niet. Ik ‘kende’ haar zoals je iemand ‘kent’ van TV. Ken je dat? Als je die persoon dan in het echt tegenkomt groet je die soms ook heel spontaan, om later pas met enige gêne te bedenken dat diegene jóu natuurlijk helemaal niet kent…

Een vriend van vroeger, van de middelbare school, speelt en maakt geweldige kindervoorstellingen. Sinds ik in Friesland woon stuurt hij een appje als zo’n voorstelling ergens in het noorden speelt en als we kunnen dan gaan we altijd kijken. Dáár bleek ik Lottie van te kennen. Ik bedacht het me pas later, toen ik opzocht in welke voorstellingen ze had gespeeld. Zo’n opluchtingsgevoel, je kent het vast wel, als je er ein-de-lijk achter bent waar je iemand van kent.

De voorstelling waarin we haar zagen was Niet Huppelen van theatergezelschap BonteHond. Een heerlijk absurdistisch verhaal over twee buurmannen die in harmonie hun leven leiden, tótdat er een vreemde dame langskomt die alle afspraken aan haar hooggehakte laars lapt. Over regels en de zin en onzin daarvan. Prachtig. De kinderen genoten ervan. En wij ook, weet ik nog. Dat was dus met mijn middelbare school vriend Job en met Lottie.

 

De klap van Corona

Lottie vertelde over dingen die ze had gedaan. Wát een gave, toffe dingen! Spelen in de grootste theaters, over de hele wereld. Theaterworkshops geven in het Rijksmuseum. Toneelspelen én zelf ‘spelen’ in talloze voorstellingen voor kinderen en jongeren. En spelen op de tofste festivals en andere plekken.

Zoals ze het vertelde leken de mooie kansen haar gewoon telkens te komen aanwaaien. Toch was dat natuurlijk niet helemaal zo. Ze bewoog vooral altijd goed mee met de ‘flow’ en greep onderweg de kansen die ze tegenkwam, zei ze. Ze kwam er bovendien algauw achter dat als ze ergens heel veel druk op zette, iets heel graag wilde, dat het dan juist niet lukte. Maar ondertussen, terwijl ze gewoon meebewoog en omarmde wat ze tegenkwam, had ze toch al heel veel grote dromen gerealiseerd.

Het werd me al vrij snel duidelijk dat Lottie misschien wel klappen krijgt, maar bijzonder behendig is in het meebewegen en terugveren. Haar theaterwerk kwam natuurlijk stil te liggen vanwege de lockdown. Er werden geen voorstellingen meer gepland. En ook de educatieve theaterworkshops, die ze in het Rijksmuseum geeft en die ze zo gaaf vindt om te doen, werden stopgezet.

Maar Lottie besloot in de lockdown vrijwel meteen dat dit een mooie kans was om een andere kant van haar verder uit te werken. Ze had altijd al veel interesse gehad voor kruiden en de positieve werking ervan en ze besloot de tijd te benutten om zich daar verder in te bekwamen. Ze ging er veel over lezen en volgde cursussen. Ze ging kruidenwandelingen organiseren op campings in Castricum en Bakkum. En veel mensen bleken die dus ontzettend leuk te vinden.

Nadat er weer iets meer mocht pakte ze ook het lesgeven in yoga weer op. Met wat aanpassingen kon ze zelfs meer yogalessen geven dan vroeger en daar was veel behoefte aan. De coronacrisis had voor veel mensen blootgelegd waar de dingen misgingen en zowel de kruidenwandelingen als de yogalessen sloten goed aan bij wat er nu juist nodig was. Ze genoot er erg van én het bracht wat brood op de plank.

Toch mist ze het spelen. Het toneelspelen en ook het andere spelen, als een kind, wat ze in die voorstellingen vaak mag doen. Haar fantasie de vrije loop laten en gewoon doen wat haar hart haar ingeeft.

Het vertrek

Lottie gaf ook een kruidenwandeling op onze camping. Robert en een hele groep campinggasten gingen mee en leerden veel over al wat hier gewoon uit de aarde groeit, zomaar, en de bijzondere eigenschappen en werking ervan. Ook gingen ze op zoek naar ‘Superfoods’, die hier gewoon in de bermen blijken te groeien. Waar je soep van kan koken of helende thee van kunt zetten.

Thee kregen we ook bij Lottie’s vertrek. In lieve kleine potjes met mooie namen. Losse Lente en Beter Beschermd. Ze maakt de thee zelf. Ze plukt de kruiden in het wild en sommige ingrediënten komen uit haar moestuin, zoals het framboosblad. Ze weet exact wat de kruiden voor je kunnen doen en mengt ze vakkundig tot een heerlijke melange. Het voelde als een heel persoonlijk en mooi cadeau, zeker voor een theeleut zoals ik.

 

 

Lottie was heerlijk tot zichzelf gekomen in de Story Station. Ze was het Lauwersmeer rondgefietst op onze ‘chocomel-fiets’ (een echte prestatie gezien de staat van de fiets en de kracht van de wind), ze had gekayakt naar Kollum, gezwommen in het Lauwersmeer en gechilld bij de Story Station. Ze had vooral, zo schreef ze in het gastenboek, ‘haar eigen tempo teruggevonden’. ‘Een weldaad’, scheef ze.

 

Meer weten over Lottie en haar werk?

BonteHond
Theaterkrant

 

De volgende gast

Volgende week komt kunstenaar en fotograaf Saskia van Gelderen uit Utrecht logeren in de Story Station.