De ontmoeting

Simone van der Weerden en Gustavo Cabrera: een bijzonder koppel uit Rotterdam. Zij, een typisch Hollandse blondine met een prachtige oogopslag. Hij: een Zuid-Amerikaanse verschijning met opvallend mooi afrohaar. Zij, geboren in een Brabants dorp; makkelijk te raden door haar zuidelijke tongval. Hij, geboren in de VS, de Argentijnse roots van zijn vader en Salvadoriaanse van zijn moeder en vloeiend in Engels en Spaans.

 

 

Allebei zo muzikaal als maar kan: geschoold aan het conservatorium, veelbelovend en al veel geprezen. Zij speelt de bandoneón; het meest karakteristieke instrument van de tango. Maar zij speelt er daarnaast ook jazz mee. Hij speelt viool. Daarmee speelt hij niet alleen op de klassieke manier, maar ook tango en jazz.

Én allebei verliefd op Argentinië en de tango. Zij bezocht Argentinië verschillende keren, volgde daar lessen van de ‘maestros’ van de tango en tourde uitgebreid door het Zuid-Amerikaanse land met kwintet ‘Finisterre Tango’. Ze besloot er zelfs een tijdje te gaan wonen. Hij verhuisde in 2009 vanuit Los Angeles te naar het land van zijn tweede nationaliteit, om er vijf jaar te wonen en speelde er ook met de beste tango ensembles en orkesten. Bijzonder genoeg ontmoetten de twee elkaar nooit in Argentinië, maar pas in Nederland, waar Gustavo in 2014 naar toe verhuisde.

Ze kwamen laat en moe bij ons aan, maar eenmaal aan de eettafel zaten ze er al snel ontspannen bij. We vonden het leuk om deze jonge muzikanten een beetje te leren kennen. Het gesprek ging grotendeels in het Engels. Gustavo volgt Nederlandse les, maar vindt het vooralsnog best een lastige taal. En wij vinden het altijd leuk om ons Engels een beetje te oefenen. Ze vertelden over hun roots, hun muzikale reizen en hun gezamenlijke passie: Argentinië en de tango.

Hun doel hier? Samen een beetje bijkomen in de natuur, uitrusten en weer opladen voor hopelijk een nieuw, sprankelend cultureel seizoen.

 

De klap van Corona

Bij haar aanmelding voor een vakantie in de Story Station schreef Simone dat hun leven vanwege Corona al een tijdje op z’n kop staat. Beiden spelen in jazz ensembles, trio’s en kwartetten en alles wat ze daarmee deden kwam vanwege de lockdown volledig stil te liggen. Zomaar ineens kon er helemaal niets meer. Ze schrokken zich rot.

Simone vertelde dat ze net echt naam begon te maken en het gevoel had dat de wereld aan haar voeten lag. Ze had haar eigen jazz kwartet gevormd met 3 bevriende artiesten en hun bijzondere fusion van jazz, met invloed van tango en improvisatie werd goed ontvangen en geboekt. Ze werd meer en meer gevraagd voor allerlei muzikale projecten. En eindelijk stond er een datum waarop ze zou gaan spelen met de muzikant met wie ze het allerliefst eens wilde spelen. En toen kwam corona.

Gustavo’s werk kwam ook volledig stil te liggen. Geen concerten meer en al helemaal geen Europese tours. De jaren ervoor had hij opgetreden door heel Europa en was bezig met zijn studie in compositie en performance aan het Codarts conservatorium. Hij trad op met tango ensembles en ook als solist in een Belgisch Symfonie-orkest. Al dit soort (internationale) muzikale activiteiten werden van het ene op het andere moment onmogelijk. En als muziek je hele leven is dan slaat dat in als een bom.

Simone gaf ook muziekles aan een school in België en gelukkig konden deze lessen online wel doorgaan, zodat er nog iets van inkomsten binnenkwam. Maar ze misten beiden de concerten, het publiek, het samenspelen en hun hele leven daaromheen.

 

Het vertrek

In de week hier hadden ze lekker gerelaxt, ‘geslapen als een baby’ (Simone) en de omgeving verkend. Ze appten vanuit Kollum een foto van hun gratis koffie met een gebakje. De Kollumer ondernemers hebben, geheel spontaan, voor alle Story Station gasten een goodiebag gevuld. Met bonnen voor koffie en gebak, suikerbrood, met shampoo van de kapper, een masker van de schoonheidssalon, een brillenpoetsdoekje van de opticien, een kleurboek om lekker tot rust te komen, een echt Friese boodschappentas (direct in gebruik genomen door Simone zag ik) en zelfs een gratis autowasbeurt. ‘Super lief van iedereen’ appte Simone.

Het is ook dát; de waardering die ze door dit soort gebaren voelen voor hun werk en de door hen zo geliefde cultuursector. Een waardering die velen al een tijd niet meer voelen, vertellen ze ons. In het nieuws ging het vooral over hoe iedereen de horeca miste en de gezelligheid van de winkelstraten.

Het leek soms wel alsof het sluiten van de cultuur voor lief werd genomen, als een soort van noodzakelijk bij-effect van de lockdown. Niet leuk, maar we kunnen zonder ofzo. Zo leek het soms. Ik ben ervan overtuigd dat veel mensen de kunst en cultuur, net als wij, van levensbelang vinden. Maar de kunst-en cultuurmakers zelf hebben dit een tijd niet kunnen vóelen. Simone schreef: ‘in je uitnodiging lezen we zo veel waardering voor cultuur. Dat doet ons echt goed’. En dan ook nog in Kollum in de watten worden gelegd door ondernemers die snappen hoe het voelt om te moeten sluiten. Hopelijk maakt dit dat muzikanten zoals Simone en Gustavo het aandurven om in deze onzekere branche te blijven werken.

 

 

Meer weten over Simone, Gustavo en hun werk?

Simone van der Weerden
Gustavo Cabrera
Batavierhuis (Simone van der Weerden)
Batavierhuis (Gustavo Cabrera)

 

De volgende gast

Volgende week komt keramist Irene Loonstra uit Dokkum in onze Story Station logeren.