De ontmoeting

Ik was nieuwsgierig naar Emke. Ik had haar website bekeken en was nogal onder de indruk van de dingen die ze doet. Precies het soort voorstellingen waarvoor wij normaal gesproken onmiddellijk kaartjes kopen. Precies het soort cultuur dat we zo missen en waarom we de Story Station hebben gekocht, als oplaadplek voor kunst – en cultuurmakers. Want zo eeuwig zonde als dit soort theater niet meer gemaakt wordt, omdat de makers noodgedwongen ander werk moeten zoeken.

Het was een leuke eerste ontmoeting. Twee pretoogjes en een vrije geest in een relaxte verschijning. Ze vertelde ons met plezier over de dingen die ze doet en die haar bezighouden. Ze is iemand die theater maakt dat je écht aan het denken zet. Hoewel ze erover vertelt alsof het de normaalste zaak van de wereld is, denk ik dat er weinigen creatiever zijn dan zij.

Wat kwam ze hier doen deze week? Ze had eigenlijk nog geen idee, zei ze. Geen tijd gehad het te bedenken en eigenlijk leek ze nog wat verbaasd dat ze hier nu was. Ze zou het wel zien. In elk geval even weg van haar kamer in een woongroep in Amsterdam, dat scheen al zo fijn.

 

De klap van Corona

Emke maakt allerlei theatervormen waarbij het publiek een actieve rol heeft. Ze pioniert met theatervormen en zowel de ideeën als de vorm zijn verrassend. Zo maakte ze bijvoorbeeld een verbeeldingsexperiment waarbij het publiek de grenzen van het voorstelbare opzoekt (This can’t happen), een grensoverschrijdend spel over gastvrijheid (Rule) en ook een levensgroot bordspel over wat er in je hoofd gebeurt bij het zien van een onbekend gezicht (Stranger).

Het is niet moeilijk te bedenken dat al dit soort belevingstheater compleet stil kwam te liggen. Ze was 2 jaar in voorbereiding geweest voor haar nieuwe project (Forest) en toen ze het eindelijk echt kon gaan spelen – en er dus eindelijk iets aan kon gaan verdienen – ging alles dicht. Een drama voor een maker. En ook voor de mensen met wie ze werkte. Er was veel geregel en gedoe met subsidies, want je krijgt die pas definitief na de voorstellingen; als duidelijk is hoeveel publiek het heeft getrokken.

Toch gaf Emke aan die moeilijke periode een creatieve draai. Al snel in de lockdown miste ze contact. Ze zei: “als alleenstaande miste ik vooral ook aanraking”. Dus ging ze iets maken wat ze zelf nodig had. In de eerste plaats vanuit haar eigen behoefte. Het werd een virtueel omhelzingspakket: negen korte audioverhalen die allemaal één aanraking beschrijven, met een mooie illustratie erbij. Toen ik haar zei dat ik het zo gaaf vind dat ze dat niet alleen bedenkt, maar het ook nog concreet weet uit te voeren, dacht ze even na en zei: “tsja, misschien ben ik dan toch een echte maker.”

 

Emke kreeg het in ‘haar’ oplaadweek flink te verduren met het weer. Het was eigenlijk gewoon een ronduit dramatische week. Grijs, veel wind en vooral regen, regen en nog meer regen. En dat merk je hier op de vlakte wel. Ik baalde plaatsvervangend enorm voor haar. Buiten kwam ik haar tegen. Opnieuw die pretoogjes, ondanks de regen. Ze vond het wel jammer dat alles sopte en droop. Maar ze zei: “het is ook wel goed, er beginnen dingen te schuiven en juist nu, met dit weer, kan ik daar niet aan ontkomen. Ik moet vooral hier zijn en blijven nu en dat is oké.”

Toch trok ze er nog behoorlijk op uit, ontmoette wilde paarden in het Nationaal Park Lauwermeer – en sloot vriendschap met ze -, trotseerde vele buien en zag aan het wad hoe het grijs niet één kleur blijft maar hoe het juist verandert en vele tinten heeft. Ze schreef er een verhaal over, voor haar schrijfcursus. Verbazend genoeg lukte het haar zelfs om al dat overvloedige grijs nog als inspiratie te gebruiken. De kracht van een echt creatieve en vrije geest.

Gelukkig begon op haar één-na-laatste dag de zon nog te schijnen. Een vriendin uit Groningen, waar Emke gestudeerd heeft, kwam een nachtje met een tentje en samen konden ze toch nog even van het goede camping leven genieten.

 

Het vertrek

We spraken af dat wij in september bij haar voorstelling Forest in Groningen komen kijken. Eindelijk kan die nu doorgaan, lijkt het in elk geval. Het is een gezelschapsspel en een hoorspel in één. Het neemt je mee naar een andere wereld, waarin klassieke verhoudingen worden opgeschud… Wij kopen kaartjes zodra het kan!

Bij haar vertrek was ik natuurlijk benieuwd wat deze week Emke had gebracht, met de pech van het vreselijke weer.  Ze zei dat het haar echt goed had gedaan. Misschien niet erg uitgerust, met alle storm om het huisje, maar wel helemaal los. In het gastenboek beschreef ze het mooi: “Ont-snappen, dat is wat er werkelijk even gebeurde. Hoe ik het leven begrijp, normaal gezien, kon – even weg van alles – op losse schroeven komen te staan.” Het slechte weer had dit ‘ont-snappen’ misschien nog wel meer mogelijk gemaakt schreef ze. “Bedankt voor deze verwilder-tijd.”

 

Meer weten over Emke en haar werk?

Emke Idema
Emke Idema (website)
Interview NRC Handelsblad

 
Ken je iemand die wel een knuffel kan gebruiken? Geef dan het omhelzingspakket cadeau: je ontvangt per e-mail negen ochtenden een aanraakverhaal. Dit cadeau is een intiem ritueel waarmee je elke dag even een arm om iemand heen slaat. Ik gaf het zelf aan mijn moeder en ze vond het werkelijk prachtig! Je koopt het eenvoudig hier voor maar 15 euro.

 

De volgende gast

Volgende week komt Anne Lichthart, schrijver, regisseur en radio/audiomaker, in de Story Station logeren!