De ontmoeting

Ver reizen hoefden ze niet. Ze wonen zelfs vlakbij, in Dokkum: Irene Loonstra, keramist, en haar zoon Arwin van 9. Toen ze aankwamen waren wij zelf niet thuis, dus werden ze die zaterdagmiddag ontvangen door Metty, de vriendin die ons altijd vervangt als we er even niet zijn. Maar zondagochtend tijdens receptietijd stapten ze bij ons binnen. Grappig hoe iemand uit de buurt gelijk vertrouwd voelt. Alsof je minder hoeft uit te leggen, ik weet niet wat het precies is.

Irene heeft een ontzettend vriendelijke uitstraling. Goedlachs, rustig en heel toegankelijk. Je voelt je gelijk op je gemak bij haar en dat is handig bij de workshops die ze geeft. Ze liep die zondagochtend een paar keer in en uit: ze had papier nodig en stiften en onze grote stoepborden, om PR te maken voor de kinderworkshop die ze hier zou geven. Samen met haar zoon maakte ze vrolijke, leuke posters om de workshop aan te kondigen. Dit was duidelijk: hier zou wel animo voor zijn.

 

Foto: Kees van de Veen
 

Ik had al een paar keer per e-mail contact gehad met haar. Er lag namelijk een verzoek van de NRC om een fotoreportage te komen maken, hier, van een gast in en bij de Story Station. Ik had een aantal mogelijke gasten met de fotoredacteur doorgesproken en ze sloeg gelijk aan op de keramist. Het leek haar een mooi plaatje; de kunstenaar met de draaischijf in het Friese veld. Uiteraard moest ik eerst met Irene bespreken of ze dit wel zag zitten, maar ze reageerde gelukkig direct heel enthousiast. Ik vond het dapper: een fotoreportage, in de NRC nog wel! Maar dat heet natuurlijk projectie, met mijn op-de-foto-aversie. Irene leek het gelukkig oprecht leuk te vinden.

 

De klap van Corona

Voor corona gaf Irene veel keramiek workshops en lessen, aan kinderen en volwassenen. De workshops liepen als een trein en verdrongen soms zelfs de tijd om zelf als beeldend kunstenaar bezig te zijn. Ze worstelde geregeld met de balans tussen workshops geven, de keramiek productie, het vrije kunstenaarschap en de zorg voor haar zoon. Maar het belangrijkste was dat haar bedrijf goed liep en ze haar inkomen op deze manier kon verdienen.

Corona zette een dikke streep door de workshops en lessen. Dergelijke activiteiten mochten lange tijd helemaal niet meer en zijn nu nog steeds erg lastig te organiseren. Bovendien viel de vraag naar workshops en feestjes vanwege alle regels vrijwel volledig weg. En daarmee het grootste deel van Irene’s inkomen. Dat was schrikken, met een opgroeiende zoon en alle vaste lasten. Ze voelde direct de druk om wel voor inkomen te blijven zorgen.

Na het nodige gepieker besloot ze haar bedrijf anders te organiseren en zich vooral te gaan richten op de zakelijke verkoop van keramiek. Ze zocht contact met winkels en andere bedrijven en sleepte al gauw een paar grotere opdrachten binnen. Ook richtte ze haar webshop praktischer in, waarmee mensen zelf handgemaakte keramiek kunnen bestellen. In eigen kleuren, maar met standaard modellen, zodat het productietechnisch voor haar nog te doen is. In korte tijd wist ze haar core business om te buigen en vond ze nieuwe manieren om in elk geval haar vaste lasten te kunnen verdienen. Echt creatief en flexibel ondernemen: ik vond dat wel zo waanzinnig knap!

Maandag was de dag van haar workshop. De fotograaf van de NRC was al vroeg present, want hij wilde Irene bij alles volgen. Hij zet niets in scène, maar fotografeert dat wat er is. Dus liep er de hele ochtend een fotograaf met Irene en Arwin mee. Ze zei later dat het eerst wat onwennig was, maar het leek van een afstandje of ze nooit anders gewend was. Samen met Arwin haalde ze de spullen met de skelter en de kar en zette ze alles klaar voor de workshop.

Er kwamen een heleboel kinderen op de workshop af. Irene gaf eerst een demonstratie pottenbakken. Het was geweldig om haar zo bezig te zien: ze weet zo goed wat ze doet, dat ze eigenlijk helemaal niet meer hoeft te kijken en dus alle ruimte heeft om de kinderen uit te leggen wat ze doet en hoe het werkt. Ze bleek ook een pro in de aandacht vasthouden van kinderen: zelden zag ik kinderen zo geboeid en geïnteresseerd toekijken. Daarna mochten ze zelf aan de slag: lekker kleien. Vogeltjes zouden het worden, maar de kinderen lieten hun fantasie de vrije loop en het werden allerlei dieren, beestjes en fantasiefiguren.

 

Het vertrek

Op de ochtend van vertrek kwam ik Arwin tegen bij het douchegebouw. Ik vroeg of hij alweer zin had om naar huis te gaan, maar dat was niet zo. Hij had zich goed vermaakt. Vele uitstapjes gemaakt met Irene en lekker rondgeskelterd op de camping. Op sommige momenten moest hij even de kat uit de boom kijken, maar als hij in zijn element was en ik kwam hem tegen dan kletste hij gezellig de oren van mijn hoofd. Vrijdagavond hadden we nog spelletjes gedaan met z’n vieren: Irene, Arwin, mijn dochter Jikke en ik. Arwin en Jikke zaten heerlijk in de kletsstand en hadden ontzettend veel plezier in de spelletjes.

Zaterdagochtend bekeken we met Irene de fotoreportage in de NRC. Die was indrukwekkend: 2 hele pagina’s met foto’s en in het midden een verhaal. Ook online was het uitgebreid te vinden. De foto’s waren echt mooi en Irene en Arwin werden treffend in beeld gebracht. Echt zoals ze hier waren, bij de Story Station. Irene zelf was er gelukkig ook trots op.

Ze gingen toch opgeladen weer naar huis, na hun nogal actieve week hier. ‘We zijn gewoon geen stilzitters’ schreef Irene in het gastenboek, waarin ze ook een hele lijst tips voor de volgende gasten achterliet. We spraken af dat Jikke en ik een keer een workshop komen volgen bij haar. De workshop hier vond Jikke geweldig en creatief bezig zijn doet ze het allerliefst, dus dat smaakte naar meer. Lekker aan de slag met klei: we zien er nu al naar uit.

 

Meer weten over Irene en haar werk?

Irene Loonstra
LinkedIn (Irene Loonstra)

 

De volgende gast

Volgende week komen kunstschilderes Hinke Posthuma en haar man fotograaf Robert van der Molen uit Groningen in de Story Station logeren.